Herkesin dünyası da ahireti de kendini bağlar. Elbette yanlışlar varsa söyleyip seçimi kişilerin tercihine bırakmak en güzelidir. Ancak söz konusu toplumsal rahatsızlığa dokunmuşsa karşıdakinin yanlışı toplumu, şahsımızı, aile ortamımızı, hasta yatağındaki bireylerimizi, yaşlımızı ya da bebeklerimizi rahatsız ediyorsa orada kocaman bir dur işareti koymak elzemdir.
***
Bugüne kadar geç saatlere kadar hangi kültürün ananesi olduğunu bir türlü çözemediğim bangır bangır son ses çalan, müzik demeye bin şahit seslerin yada birçok kişinin deyimiyle “düğün eğlencelerinin” şiddetine maruz kalmış olmama rağmen hep sustum. Rahatsız olsam da sustum yıllarca. Lakin zaman geçtikçe çağ atladıkça düzelen bir şey yok. Bilakis her şey yanlışıyla yürümeye ısrarla devam ediyor. Evimde henüz 7 aylık bir bebeğim var. Ben bebeğimi uyutup şöyle bir bardak çay içeyim derken başlıyor anlamsız şiddet. Sonra müziğe havai fişekler eşlik etmeye başladığında bardağı da çayı da unutuyorum. Bebeğimin yanına koşuyorum. Korkuyla attığı çığlık sesine çare olmaya çalışıyorum. Daha geçen gece aradım 155'i. Karşıdaki memur "hanımefendi yüzde yüz haklısınız maalesef bizim vatandaşımız sorumluluklarını bilmiyor" dedi ve ekledi "Ben yine de anons geçip arkadaşları yönlendireceğim." Haklıydı memur bey. Bizler vatandaşlar olarak sorumluluklarımızı bilmiyoruz. Çünkü bizler önce kültürümüzü terk ettik. Sonra adabı muaşeret ve derken sorumsuz, umarsız, kaygısız bir toplum olduk.
***
Evet, sokak düğünlerinden bahsediyorum. Allah aşkına biz bu kültürü nereden aldık. Bu sokak düğünleri hangi toplumun âdeti bilmiyorum. Bildiğim tek şey külliyen yanlış. Adapsızca bir davranış olduğu!
Hiç unutmam çocuktum ve dedemi kaybetmiştik. Dedem Erzurum'da idi. Biz Söke’de oturuyorduk. Dedem felçli olduğu için bize hiç gelememişti. Yani komşularımız dedemi tanımazlardı. Bir gün aniden dedemin vefat haberini aldık. Ev sahibimiz o gün kendi bahçesinde organize ettiği partisini iptal etmiş orkestrayı geri göndermişti. Kutlamayı ise evin içinde sadece pasta ve sade bir merasimle sonlandırmıştı. Eminim birçoğumuzun hayatında, geçmişinde böyle nezih ve özlenesi anıları vardır. Maalesef kültürümüzü kendimizi ananelerimizi adab-ı muaşeretimizi anılar olarak anlatır olduk. Biz kaybettik değerlerimizi. Bizi kim bulur bilmem bulamazsak biz kendimizi.
***
Elhasıl dostlar benden size dost tavsiyesi. Sokak düğünlerine bir son verilsin derim. Zira birilerini huzursuz, rahatsız ederek eğlence olmaz. Böyle bir eğlence anlayışını hiçbir gelişmiş ülkede de rastlanılmaz. Benden söylemesi.
Unutmayın siz eğlenirken bangır bangır, birileri ağlıyor olabilir hüngür hüngür !..