10 soruda işçiler

En fazla emeği verip sermayeden en az payı alan kişidir! 

Kutsal “alın teri”ni; patronunun masasında viskiye, veliahtın pahalı ve hızlı oyuncağında benzine dönüştürebilen insandır işçi.

İşçi, en çok çalışan; ama en az kazanandır.

İşçi, en fazla yorulan; ama en az dinlenendir.

En kolay ölen, en zor yaşayan kişidir işçi.

Vergisi en hızlı şekilde ve tam olarak ödeyen nadir vatandaş topluluğuna da işçi denir.

Lüks içinde yaşar işçiler. En lüks arabalarda, en prestijli binalarda, en pahalı restoranlarda çıkarlar karşımıza. Şoför, sıvacı ya da garson olarak…

Paralarının hesabını bilmezler. Çünkü o maaşla, o yevmiyeyle yaşamak hesaba kitaba, akla mantığa sığacak bir denklem değildir.

Esnafla fazla muhatap olmazlar. Hele hele kasapla, bakkalla, kuyumcuyla hiç işleri olmaz. Çünkü hep borçları vardır esnafa.

İşçiler genelde bankacılarla, avukatlarla görüşüp konuşurlar. Yaşamak adına kredi alabilmek ya da hacizden kurtulabilmek için.

İşçi sınıfı devletçi bir anlayışa sahiptir. Çocuklarını asla ama asla özel okula göndermezler. Bir öğretmen alınacak özel derse de şiddetle karşı çıkarlar. Devlet okulları –eğer fahiş kayıt ücretleri istenmezse ya da birçok torpilli öğrenciden işçi çocuklarına kontenjan kalırsa- onlar için vazgeçilmezdir. Yani işçiler devletçidir.

(Varsa) Özel arabalarını acil durumlar haricinde kullanamazlar. Taksilerin tarifeyi kaç liradan açtığını bilmezler. Mümkün olduğu kadar Devlet Demiryollarını kullanmaya çalışırlar. Yani işçiler devletçidir.

Taksi tarifelerinden haberdâr olmayan işçiler, ekmeğin fiyatını ve en ucuz ekmeğin nerede satıldığını bilirler. Bulundukları illerde belediye ekmek fırınlarından alışveriş yapmaya bayılırlar. Yani işçiler devletçidir.

Aile içi eğitimde, işçiler, çocuklarına özellikle hak, adalet, eşitlik, özgürlük, emek, dayanışma gibi kavramları öğretir.

Okul eğitimine gelince de işçi çocuklarının notları yüksek değildir. Bu; zekâ düşüklüğünden değil, gelir düşüklüğünden kaynaklanan bir durumdur. İşçiler çocukları için özel okullardan not, özel öğretmenlerden ders, dershanelerden destek satın alamazlar. (Bkz. Soru 5)

İşçiler; Hindistan’daki kast sistemine benzer bir sosyal sınıf ayrımının olduğu her yerde yaşayabilirler. Çünkü sürekli “İŞÇİSİN SEN, İŞÇİ KAL!” diye gururla haykırırlar. Bu haykırış, bir aslan kükremesini andırır.

Hak, emek, özgürlük, adalet, şeref ve haysiyet ormanlarında bolca işçiye rastlayabiliriz. Ancak bu ormanlarda yaşayan kimi sırtlan ve çakal sürüleri; işçilerin, bu ormandaki ağaçların meyvelerinden yararlanmasını engellemektedir.

İşçi bir erkek, eş seçiminde çok dikkatli davranır; çünkü işçi sınıfında kadının ailedeki yeri çok önemlidir. Her şeyden önce, bir işçinin karısı mutlaka ve mutlaka çalışıp aile bütçesine katkı sağlamalıdır. Fabrikada, başkalarının evinde, tarlada günde yaklaşık 8-10 saat arası çalışan bu kadınlar; evde de yemek, çamaşır, bulaşık, çocuk derdine düşerler. Bu anlamda bir işçinin karısı günde ortalama 4 ya da 5 saat uyku ile hayatını idame ettirebilir.

İşçi eşleri elleri öpülesi analardır, ülke insanın gurur duyduğu bacılardır.

“Tulum” adı verilen; haysiyetle dokunmuş, alın teri ile yıkanmış, emekle ütülenmiş tek parça bir elbise giyerler.

İşçiler eğlenmeye pek vakit ayırmazlar. Eğer vardiyaları uygunsa 365 günde 1 gün mayıs ayının 1’inde bayram yaparlar: İŞÇİ BAYRAMI!

İşçiler 1 Mayıs İŞÇİ BAYRAMI’nda genellikle job yiyerek, boyalı su içerek hatta bu suyla ıslanarak ve biber gazı koklayarak eğlenirler.

İşçiler; bu memleketin aydınlık yüzü, yüz akı, namus timsali, çalışkan, güzel ve temiz insanlarıdır.

Satırlarıma Nazım’ın dizeleriyle son verirken başta ONURLU İŞÇİLERİMİZ tüm namuslu insanların 1 MAYIS İŞÇİ BAYRAMI’nı, EMEK VE DAYANIŞMA GÜNÜ’nü kutluyorum.